سبد سفارش شما خالی است!

نویسنده در این کتاب پس از منشأشناسی واژة طنز و چگونگی تبدیل آن به اصطلاح ادبی، به تعریف طنز و نقد نظریه‌های مربوط به آن پرداخته تا از این طریق بتواند با طرح دو فرضیة ابزاری برای تحلیل آثار طنز که عبارت‌اند از: هجو، نقضه، کاریکلماتور، جوک و... با وجود تنوع در قالب‌ها و موضوعات، خصوصیتی واحد و یکسان دارند؛ در صورت یافتن این خصوصیت می‌باید همه را انواعی از یک نوع ادبی دانست نه انواعی جداگانه و بی‌ارتباط با یکدیگر؛ آثار برجسته‌ای چون: «اخلاق الاشراف»، «لطایف الطوایف»، «رمان دایی‌جان ناپلئون»، «رسالة صدپند» و... را تحلیل کند. در پایان نیز با بازنگری کلی بر مطالب مندرج در کتاب نتایج حاصل از این بررسی، ارائه شده است.