سبد سفارش شما خالی است!

نگارنده در کتاب حاضر با نگاهی به تاریخچه‌ی انرژی هسته‌ای ایران و جهان و کاربری‌های صلح‌آمیز و غیر صلح‌آمیز آن، ابعاد مختلف دست‌یابی کشور به دانش هسته‌ای را ارزیابی کرده است. وی ضمن بررسی روند پرونده‌ی هسته‌ای کشور از زمان آغاز حساسیت‌ها تا زمان حاضر، با رویکرد تحلیلی نقش بازیگران مختلف درگیر پرونده را تبیین نموده و در نهایت بر استفاده از الگوهای ایرانی به منزله‌ی یگانه‌راه برون‌رفت از بحران پدید آمده تاکید می‌کند. نگارنده در پایان خاطرنشان می‌سازد: "در بهره‌مندی از شرایط جدید، طرف ایرانی باید چند نکته را مد نظر قرار دهد؛ اول اینکه بپذیرد گذر از تنگ‌نظری‌های غرب برای دست‌یابی ایران به دانش هسته‌ای کار دشواری است. دوم این‌که بپذیرد چالش در سیاست خارجی یک امر طبیعی است. منازعه، رقابت و همکاری، سه ضلع اصلی سیاست خارجی است. دولت جدید در برخورد با مساله‌ی هسته‌ای باید تلاش کند منازعه به رقابت و رقابت به همکاری تبدیل شود. سوم این که تفرقه در داخل وحدت در نظام بین‌الملل، عامل اصلی عقب‌نشینی و باخت در بازی بزرگ بین‌المللی است. تلاش دولت جدید باید در جهت معکوس نمودن این روند باشد؛ یعنی ایجاد وحدت داخلی و تفرقه در نظام بین‌المللی. چهارم این‌که ایران از ابزارهای بسیاری برای اعمال قدرت ملی برخوردار است. هنر دیپلماسی آن است که این عناصر قدرت را در جهت اهداف سیاست خارجی و از جمله مساله‌ی هسته‌ای بسیج کند. پنجم این‌که دید مبتنی بر عقلانیت، حقوق، سیاست، کیاست، مذاکره و شجاعت از خصایص اصلی نمایندگان دولت جدید در برخورد با مساله‌ی هسته‌ای باشد. ترس و هراس از آن‌چه در جریان است به هراس بیش‌تر می‌انجامد. باید پذیرفت با مساله‌ی بزرگی مواجه هستیم و در مسیر حل مساله نباید تردید به خرج داد. از مذاکرات نباید خسته شد، ولی باید مواظب بود تداوم مذاکرات به گذشت زمان و دفع وقت برای رقیب تبدیل نشود. ششم این‌که باید با طرف‌های مذاکره کننده شفاف بود. این شفافیت باید درباره‌ی آگاهی‌بخشی به مردم ایران و افکار عمومی جهان نیز صادق باشد. هفتم این‌که به حقوق ملت ایران برای دست‌یابی به دانش هسته‌ای اعتقاد داشته باشیم و بر این حق اصرار ورزیم".