سبد سفارش شما خالی است!

در این پژوهش محدوده «علم ائمه‌اطهار»(ع) و ماهیت این علم و اعتقادات شیعیان در این زمینه مورد بحث و بررسی قرار گرفته است. نویسنده در تلاش است اثبات کند که پیامبر(ص) و امام، زمانی که احتیاج به یک علمی دارند. نسبت به آن عالم می‌شوند ولی زمانی که به آن برای هدایت مردم و یا هر امر دیگری نیاز نداشته باشند، نسبت به آن علم ندارند ولی عقلا و نقلا اثبات شده که نسبت به ما کان و ما یکون علم دارند و در مواردی که می‌شنویم آنان نسبت به امری اظهار بی‌اطلاعی کرده‌اند یا از وقایع پیش روی خویش اطلاع نداشته‌اند براساس مطلب فوق می‌باشد. از دیدگاه نگارنده ائمه اطهار(ع) همانند دیگران علم به حوادث پیدا می‌کنند و همانند آنها به مقتضای علم خویش عمل می‌کنند. وی همچنین مراتب علم ائمه(ع) و نسبت بین علم آنان با علم خداوند متعال را بررسی نموده و از منظری قرآنی و روایی به تبیین ابعاد مختلف علم آنان پرداخته است.