سبد سفارش شما خالی است!

کتاب حاضر، دربرگیرنده‌ی مباحثی در باب اعمال و اخلاق صوفیان و عارفان، نتیجه‌ی پژوهشی است که بر روی متون عرفانی از ابتدا تا قرن هشتم انجام گرفته است. نگارنده در بیان مطالب، نخست آیات و احادیث مربوط به موضوع را منحصرا از متون صوفیانه نقل کرده و سپس اقوال مشایخ صوفیه و آن‌گاه اعمال آن‌ها را در ارتباط با موضوع آورده است. گاه نیز مقایسه‌ای اجمالی با شیوه‌ی ائمه‌ی اطهار (ع) به دست داده است. در کتاب ذکر گردیده است: "صوفیه، تصوف را اخلاق پسندیده تعریف و اخلاق را به ادب تعبیر کرده‌اند و آن را سه شاخه دانسته‌اند: ادب با خدا، ادب با خود، و ادب با خلق خدا... صوفیه عبادت را از حقوق خداوند دانسته‌اند؛ عبادتی که منجر به عبودیت و بندگی شود. آنان در ادای نماز، نوافل و جمعه و جماعت کوشا بوده‌اند، به ویژه نوافل خارج از طاقت‌های عادی بشری از آن‌ها نقل شده است.... صوفیه مقصود از عبارت‌ها را رسیدن به مقام بندگی و عبودیت دانسته‌اند و این بالاترین مقامی است که خداوند، پیامبر اکرم (ص) را با آن توصیف کرده است. حاصل سخن این که صوفیه و عارفان به شریعت مقید بوده‌اند". نگارنده چنین نتیجه‌گیری می‌کند که: "صوفیه نه تنها به احکام و اوامر الهی و شریعت اسلامی مقید بوده‌اند، بلکه در مواردی بسیار افراطی و باریک‌بین‌تر از سایر متشرعین عمل کرده‌اند".