هزار و یک سال بعد 2: آثار دانشآموزان پایه سوم و چهارم و پنجم مدرسه مروارید
داستانهای کوتاه - قرن 14 - مجموعهها / شاگردان - ایران - آثار و نوشتههای فارسی
امروز آخرین قطعه از ماشین زمانم رو نصب کردم و آماده حرکت شدم. دل توی دلم نبود! آیا اگر در زمان سفر میکردم، میتوانستم به گذشته و زمان حال برگردم؟ وقتی پشت صندلی مخصوص نشستم تا دکمهای که ماهها روش وقت گذاشته بودم جلوی چشمم آمد. قرمز برای سفر به گذشته و آبی برای سفر به آینده. اگر علم با همین روند پیش بره، هزار و یک سال آینده چطور به اندازهای پیشرفت می کنه که با عبور دادن نوزادان از زیر یک نور سفید تا پایان عمر هیچ مشکلی بدنی و بیماری و دردی برایش پیش نیاد؟ بعید نیست... پس حالا که قراره جهان در آینده با پیشرفت علم، این قدر دلپذیر بشه... باید دکمه آبی رو فشار میدادم...