سبد سفارش شما خالی است!

در پژوهش حاضر، به بررسی تحلیل ساز و کارهای زبانی و ابعاد گفتمانی فقر با تکیه بر جامعه‌شناسی زبان «بوردیوی مشیل فوکو»، پرداخته می‌شود. رویکرد فوکو به گفتمان، رویکردی انتقادی است. از منظر او قدرت و زبان در هم تنیده شده‌اند و از این رو، در یک گفتمان روابط خرد قدرت باید مد نظر قرار گیرد. با توجه به آن‌چه بیان شد، بوردیو، میدان‌های اجتماعی، قدرت فکری، فرهنگی و دینی را در انجام هر گفتمانی چون گفتمان فقر وارد میدان می‌کند، لذا معتقد است که مطالعات فقر عموماً بر واقعیات عینی متمرکز است. فوکو بیان می‌دارد: گفتمان فقر از دو بعدِ فقر مادی و فقر انسانی بررسی کردنی است که در تبیین آن دو ایدئولوژی «مقصد پنداشتن قربانی» و «مقصد پنداشتن شرایط» مطرح است. او می‌گوید: در گفتمان فقر، توّهم باید از دایرة بحث خارج و واقع‌گرایی جایگزین آن شود. او به صراحت در تحلیل نهایی از گفتمان فقر اذعان می‌دارد، این نوع گفتمان‌ها موجب باز تولید روابط قدرت و ارزش‌گذاری خودسرانة اجتماعی ـ زبانی می‌شوند. به همین دلیل، شناخت ساختار گفتمان در مباحث مربوط به فقر باید بر ابعاد گفتمان فقر تأکید داشته باشد، نه چیز دیگر.