سبد سفارش شما خالی است!

«... باز برای هزارمین بار، هشدار و ندای مادر، به هنگام عبور از ایران به شوروی، مرا به خود می‌آورد: «بیایید از همین‌جا برگردیم. با دستان خود، اجاق کم‌سوی خویش را خاموش نکنید. اجاق شوروی سال‌هاست که به خاکستر تبدیل شده است. «آری» 68 سال است که گریبان من، از ندای پرابهت مادر، خلاصی ندارد و همواره چون پتک سنگینی است که در اردوگاه‌ها و زندان‌های شوروی، بر سر فرود می‌آمد. مادر هرگز به مهاجرت راضی نبود و با تمام توان تلاش کرد تا مانع مهاجرت ما شود؛ اما عاقبت از سر عواطف مادری؛ با دلی پردرد، همراهمان شد. او به یقین می‌دانست چه سرنوشت تلخی در انتظار خودش و ماست...». متن مذکور بخشی از خاطرات «رحیم فاضل‌پور» است که سال‌ها پیش همراه با برادرها و مادر پیرش به امیدی واهی راهی شوروی شده است. ایرانیانی هم‌چون او کم نبوده‌اند و اکنون جمعی از آنان به بازگویی خاطرات خویش از آن روزهای تلخ پرداخته‌اند که چند نمونه از آن در مجموعۀ حاضر گرد آمده‌ است. از آن جمله می‌توان اجاق سرد همسایه؛ خاطرات پراکنده از محمد روزگار؛ و آخر من پرنده کدام دیارم را نام برد.