سبد سفارش شما خالی است!

این کتاب دردودل‌های یک مادر و پسر درباره زندگی، عشق و فقدان است. در بخشی از کتاب می‌خوانید: «مادر: ای کاش آن‌وقت‌ها می‌فهمیدم که بزرگ‌ترین ارمغانی که پول برای آدم می‌آورد، این است که می‌تواند به تو استقلال ببخشاید. اگر آن‌قدر خوش‌شانس هستی که به اندازه کافی پول به دست بیاوری، نگه ‌داشتن آن را هم خوب یاد بگیر ولی چشم‌تنگ نباش. زیرا از درون تو را پژمرده می‌سازد و در چهره‌ات نمایان می‌سازد، به‌ قدری که خودت از دیدن خودت شوکه خواهی شد. بخشنده باش تا بر تو ببخشایند. پسر: من در مورد اینکه مردی خودساخته هستم لاف بی‌جا نمی‌زنم. قطعا من با امتیازات و فرصت‌های فوق‌العاده‌ای بزرگ شدم که دیگران از آن محروم بودند. شما تمام مخارج تحصیل مرا پرداخت می‌کردید و در خیلی زمینه‌های بی‌شمار دیگر خوش‌اقبال بوده‌ام ولی اگر معتقد بودم که پشتوانه مالی خوبی دارم که به آن اتکا کنم شاید راه‌های دیگری را در زندگی انتخاب می‌کردم و شک دارم که این‌گونه سختکوش می‌شدم و...».