سبد سفارش شما خالی است!

فاطمه (س)، فرزند پیامبر و بانو خدیجه، در روز جمعه بیستم جمادی‌الثانی سال سوم بعثت چشم به جهان گشود. ایشان کودکی هفت‌ساله بود که مادرش را از دست داد. وقتی به سنین جوانی رسید، در سال دوم هجرت با علی (ع) ازدواج کرد. امام حسن و حسین (ع) از فرزندان آن بزرگوار هستند. پس از وفات پیامبر، دشمنی و کینه‌توزی با خاندان ایشان اوج گرفت. وصیت پیامبر در غدیر خم را زیر پا گذاشتند و با خدعه و نیرنگ، ابوبکر را به خلافت برگزیدند. از علی (ع) بیعت خواستند و چون نپذیرفت، بی‌شرمانه به خانه‌ی فرزندان پیامبر هجوم آوردند. فاطمه (س)، محسن شش‌ماهه را باردار بود و چون در برابر مهاجمان مقاومت کرد، پیکر مبارکش را در پس در فشردند و با تازیانه و غلاف شمشیر ضربه‌ای بر پهلو و بازوی ایشان وارد کردند. در این کشاکش، فرزندش محسن را سقط کرد و در بستر بیماری افتاد. با همه‌ی رنجوری و درد به مسجد رفت و خطبه‌ای کوبنده در افشای چهره‌ی خیانت‌پیشگان نیرنگ‌باز ایراد کرد. بانوی یاس، پس از تحمل این رنج عظیم روز به روز رنجورتر می‌شد و عاقبت در روز سیزدهم جمادی‌الاول سال یازدهم هجری و زمان کوتاهی پس از وفات پدر گرامی‌شان روی در نقاب خاک کشید. بنا به خواست و وصیت حضرت فاطمه (س)، همسرش علی (ع) دور از چشم همگان شبانه ایشان را غسل و کفن کرد و در نقطه‌ی پنهانی از قبرستان بقیع به خاک سپرد.