سبد سفارش شما خالی است!

عرفان و تصوّف، علم اشارهشناسی است و عارفان هر حرکت و حادثهای را اشاره و پیامی از معبود، تلقی میکنند که زبان را توانایی تبیین و تقدیر آن نمیباشد. در این میان شعر با تکیه بر عنصر خیال، ابزاری است که میتواند پارهای از مکنونات درونی و تجربههای عرفانی اهل دل را به زیبایی، به تصویر بکشد. وجود این ظرفیت در بیان شعری خود زمینهای برای بیان مقاصد کشفی صوفیانه به زبانی شاعرانه بوده است. در این نوشتار ده فصلی به صورت مجمل به معرفی تاریخ و بررسی سیر اندیشه عارفان و صوفیان مسلمان و به بیان امهات مسائل صوفیانه، از سدههای آغازین اسلام تا قرن سیزدهم پرداخته میشود.