سبد سفارش شما خالی است!

کنیه امام باقر (ع) «ابوجعفر» و معروف‌ترین لقب ایشان «باقرالعلوم» به معنای «شکافنده علوم» است، زیرا آن حضرت (ع)، شکافنده معضلات فکری و حل‌کننده مسائل و پیچیدگی‌های علوم، و در گستردگی دانش و معارف، سرآمد و شخصیت منحصر‌به‌فرد عصر خویش بود. «شاکر»، «هادی»، «امین»، «صابر»، «ذاکر»، «جامع» و «حاضر» از دیگر القاب آن حضرت (ع) است که هر یک بر وجه خاصی از کمالات و فضایل آن حضرت (ع) دلالت دارد.حضرت امام محمدباقر (ع) همزمان با واقعه جان‌گداز عاشورا در سال 61 هجری، در 4 سالگی بود که به همراه پدر و در کنار جد عزیزش حضرت سیدالشهدا (ع) در کربلا حضور داشت. آن حضرت (ع) در زمان شهادت پدر بزرگوارشان امام سجاد (ع) در سال 94 ه.ق، 36 سال داشت که امامت شیعیان را عهده‌دار شد. مدت امامت پنجمین پیشوای شیعیان جهان تا زمان شهادت ایشان، 19 سال و دو ماه بود. در این کتاب به شرح مظلومیت‌های امام باقر (ع) در وقایع و اتفاقات رخ‌داده در طول دوره امامتشان، پرداخته می‌شود.