سبد سفارش شما خالی است!

همه‌ داعیه‌داران لیبرالیسم و نئولیبرالیسم و مدافعان سرسخت سرمایه‌داری و بازار آزاد، همان‌ها که بازار آزاد و قواعدش را همچون وحی مُنزَل می‌دانند، همواره برای مدعاهایشان پیرامون لاتغیربودن اصول بازار آزاد، پای «آدام اسمیت» را پیش می‌کشند. نام این فیسلوف و اقتصاددان در تمام دو سده‌ی اخیر به‌عنوان بزرگ‌ترین نظریه‌پرداز لیبرالیسم از سوی صاحبان و سردمداران جهان شنیده شده و او را برابر مارکس و مارکسیسم قرار داده‌اند. هر وقت خواسته‌اند حقوق سرمایه‌داران و صاحب‌منصبان را صیانت کنند و بگویند که تنها راه نجات جامعه و اقتصاد، حفظ حقوق این جماعت است، آرای اسمیت را ذکر کرده‌اند و تفسیرهای خودشان از او و «ثروت ملل»اش را ارائه داده‌اند. کتاب «آدام اسمیت در پکن: تبارهای قرن بیست‌ویکم» با پیش کشیدن خوانشی کاملا متفاوت از اسمیت و نظریاتش، پرسش‌هایی را برابر همه‌ نئولیبرال‌ها و حامیان اقتصاد نئوکلاسیک و...، گذاشته که قابل تأمل است. «جووانی اریگی»، نظریه‌پرداز بلندآوازه‌ی ایتالیایی در این کتاب، کل برداشت نئولیبرال‌ها از عبارت «دست پنهان بازار» اسمیت را کج‌فهمی و بدفهمی می‌داند و استدلال می‌کند که به عکس همه‌ تفاسیر پیشین، اتفاقا بسیاری از نظریات این اقتصاددان اسکاتلندی ضدیت تمام و کمالی با سرمایه‌داری دارد. «آدام اسمیت در پکن: تبارهای قرن بیست‌ویکم» همه‌ آن تعبیرها و نسبت‌هایی که به اسمیت داده‌اند و قواعد بازار را همچون جاذبه‌ نیوتون فرمول‌بندی کرده‌اند، رد می‌کند و با ادله‌های فراوانی نشان می‌دهد که این فیلسوف اخلاق‌گرا حامی کارگران بود و جنبه‌های اجتماعی، زیستی و اخلاقی را مهم‌تر از همه‌ قوانین و قواعد می‌دانست و این تقسیم کار و تخصصی شدن آن را که به نابودی زیست اخلاقی و معنوی کارگران منجر می‌شود، تقبیح می‌کرد.