سبد سفارش شما خالی است!

معتزله را نمایندگان نواندیشی در جهان اسلام می‌شناسند؛ چرا که ایشان تلاش کردند به مسائل جدید که با فاصلۀ زمانی از دوران صدور وحی ناشی شده بود، و نیز به پرسش‌هایی دربارۀ رابطۀ وحی با واقعیت‌های روز پاسخ گویند. در این راستا، آنان پیشگام بررسی رابطۀ گفتار الهی با گفتمان انسانی در اندیشۀ اسلامی و در شرایط متغیر تاریخی بودند. به این ترتیب، عقل را اساس نقل دانستند و به عقلانی‌سازی وحی پرداختند. نگارنده در کتاب حاضر نخست به چگونگی شکل‌گیری اندیشۀ اعتزالی می‌پردازد و تلاش می‌کند این موضوع را در پرتو شرایط اجتماعی جامعۀ اسلامی اواخر قرن اول و اوایل قرن دوم هجری توضیح دهد تا خواننده بتواند رابطۀ حقایق تاریخی و ابعاد گوناگون اندیشۀ اعتزالی را درک کند. سپس به رابطۀ شناخت و معنای لغوی از نظر معتزله می‌پردازد. در ادامه نیز مفهوم مجاز و رابطۀ آن با تاویل را در گرایش‌های مختلف اسلام به خصوص معتزله بررسی می‌کند. کتاب بیش‌تر مقایسۀ معتزله با اشاعره با هدف ویژگی‌های اندیشه اعتزالی است.