سبد سفارش شما خالی است!

مکتب تفکیک، یکی از جریان‌های فکری ـ دینی چند دهۀ اخیر است که از خطۀ خراسان برخاسته است. این جریان از سوی مخالفانش نوعی اخباری‌گری جدید و رویکردی ضد عقلی یا ضد فلسفی شمرده می‌شود؛ در حالی که هواخواهان این مکتب نه تنها این اتهام را از خود رد می‌کنند بلکه بر آن هستند که با این نگرش هم به فلسفه خدمت کنند و هم به دین و با تعیین محدودۀ هریک، سهم آن‌ها را ادا نمایند. کتاب حاضر به بررسی مکتب تفکیک از منظر استاد "محمدرضا حکیمی" اختصاص یافته است. وی با نگاهی فلسفی به بررسی این مکتب پرداخته و کوشیده است تا کاستی آموزه‌های مکتب تفکیک را از منظر فلسفۀ صدرایی نشان دهد. دیدگاه موسسان این نگرش متفاوت است. این سه مساله عبارت‌اند از: نسبت میان وحی، عقل و کشف؛ توجه به فلسفه و فلاسفه؛ و جنبۀ سیاسی ـ اجتماعی مکتب تفکیک. با این توضیح که: بنیان‌گذار مکتب تفکیک، راه دین را از راه عقل و عرفان کاملا جدا می‌دانست و حتی بر این اصل تاکید می‌کرد که علوم الهی برای ریشه‌کنی علوم بشری نازل شده است؛ بنیان‌گذاران اولیه، فلسفه و عرفان را امری بیرون از اسلام و مغایر با دین می‌دانستند و بر آن بودند که این دو از یونان آمده‌اند و خلفا برای بستن در خانۀ اهل بیت و باز داشتن مردم از رجوع به خاندان وحی، این علوم را رواج می‌دادند؛ تفاوت مهم، دربارۀ تقریر جدید این مکتب، توجه به ابعاد سیاسی و اجتماعی آن است. این جنبه که در آثار موسس این مکتب نمودی ندارد به مساله‌ای محوری در اندیشۀ استاد حکیمی تبدیل می‌شود.