سبد سفارش شما خالی است!

"دایره"، یکی از کهن‌ترین آلات شناخته‌شده در موسیقی است. در دوران ما قبل تاریخ، ریتم‌های آن به شمن‌ها و پیش‌گویان کمک می‌کرد تا به حالت‌های خلسه و بی‌خویشی فرو روند، این کار برای طالع‌بینی و مداوا ضروری بود. آیین‌های قدیم‌ترین مذاهب، برگرد ضربه‌های دف، تحول و تکامل می‌یافت. این مذاهب بر شالوده‌ی پرستش ایزد بانوان استوار بودند؛ الهه‌های مادری که در دوران‌های کلاسیک در فرهنگ مدیترانه‌ای به صورت الهه‌هایی متعدد تکامل پیدا کردند، در روزگاران کهن، پیکر زن مقدس شمرده می‌شد، زیرا از قدرت جادویی زایش برخوردار بود و توانایی هستی بخشیدن به انسان‌هایی جدید را داشت. در نتیجه، زنان، نخستین کارشناسان مراسم مذهبی و نمایشی مقدسی بودند که ما در حال حاضر آن‌ها را متعلق به روحانیون یا کشیشان می‌دانیم. دف‌نوازی مقدس، یکی از مهارت‌های اصلی آنان به شمار می‌رفت و تا سقوط امپراتوری روم به صورت ابزار قدرتمندی برای اتحاد، پیوند همگانی و تحول فردی باقی ماند. نگارنده در "آن هنگام که دایره‌نوازان زن بودند"، رد پای دف را به عنوان ابزاری آیینی از غارهای مقدس اروپای کهن تا آیین‌های مذهبی ـ سری روم دنبال می‌کند و طی شواهدی نشان می‌دهد که ممنوعیت دف‌نوازی زنان در زندگی مذهبی چه تاثیری بر قدرت‌زدایی از آن‌ها در فرهنگ غربی داشته است و سرانجام عیان‌ می‌سازد که چگونه دف و نواختن آن رفته‌رفته از نو، ابزاری برای شفا و دگرگونی فرهنگی و فردی می‌شود.