سبد سفارش شما خالی است!

هرچند نقش صنعت در غلبه جهانی نظام سرمایه‌داری غیرقابل انکار است، اما این غلبه بدون واسطه دو میانجی دیگر غیرممکن می‌نماید؛ یکی میانجی‌ای اعتباری، مشتمل بر تمامی آن سعی و تلاش‌های گفتمانی‌ای که برای تفهیم منافع صاحبان سرمایه همچون منفعت عمومی صورت گرفت؛ و دیگری، میانجی‌ای انضمامی، که همان تأسیس دیوان‌سالاری‌های گسترده بود با سلسله‌مراتب روشن تصمیم‌گیری، حاصل کار، برپایی نظامی بود که در عام‌ترین توصیف‌اش «سرمایه‌داری اجتماعی» نام گرفت. سرمایه‌داری اجتماعی هم‌زمان با تثبیت خود، فرهنگی را نیز بر جامعه مستولی کرد که هم از ضرب‌آهنگ زمانی خاص خود برخوردار بود و هم متکی به شبکه‌های اجتماعی‌ای که در آن‌ها قدرت و اقتدار هم‌سنگ هم بودند. فرهنگی که در آن، بسیاری از مفاهیم جهت‌دهنده به زندگی شهروندان - همچون فایده‌مندی، منزلت، عزت‌نفس و...- از تعاریف کم‌وبیش عام و روشنی برخوردار بودند. اکنون، با عقب‌نشینی سرمایه‌داری اجتماعی و جایگزینی‌اش با سرمایه‌داری نو، همه این سازوکارهای فرهنگی دستخوش دگرگونی شده‌اند. این کتاب، کندوکاوی است انتقادی در چیستی فرهنگ جدیدی که جانشین آن فرهنگ پیشین شده است.