تعزیهنامه (با تاکید بر تشخیص ردیفهای آوازی ایرانی)
از فرآیند شکلگیری تعزیه بیش از هزار سال میگذرد. تعزیهخوانی در لغت، مفهوم، ماهیت و حتی هدف، عزاداری برای هریک از امامان، به خصوص برداشتن مجلس عزا برای امام حسین (ع) است. تعزیه در جامعهی بومیان رودهن، جزئی از فرهنگ بومی ایشان به حساب میآید و در مواردی با فرهنگ عامهی بومیان رودهن آمیخته شده است. از جمله ویژگیهای موسیقیایی تعزیهی سنتی در رودهن بدینقرار است: تمام اشعار دارای آهنگی هستند که در قدیم ساخته شده و تا امروز حفظ گردیده است؛ آهنگ حتی یک بیت از اشعار مورد تحریف قرار نگرفته است؛ تعزیهخوان نمیتواند از خود چیزی بگوید بلکه هرچه میخواند از قدیم ساخته و پرداخته شده است؛ تمام اشعار و صحنهها هریک روی یکی از دستگاههای موسیقی ساخته و اجرا میگردد؛ گاهی مولاسیون (از دستگاهی به دستگاهی دیگر رفتن یا پشت سر هم خواندن دستگاههای مختلف و حتی متضاد) صورت میگیرد. کتاب حاضر پس از ذکر مطالبی در خصوص پیشینهی تاریخی بومیان رودهن، مفهوم تعزیه، تعزیهخوانی در رودهن، ویژگیهای موسیقیایی تعزیهی سنتی در رودهن و الفبای آوانگاری، مشتمل است بر چهار مجلس تعزیهخوانی که سالیان متمادی در کنار سایر تعزیهنامهها مورد استفادهی تعزیهخوانهای رودهن قرار گرفته است. گفتنی است هریک از این مجالس به همراه ردیف آوازی آنها به چاپ رسیده است.