سبد سفارش شما خالی است!

کتاب پیش‌رو به خوبی نمایانگر تحولی است که تاریخ جدید برای تاریخ‌نگاری به ارمغان آورد. این کتاب ثمره تلاش جمعی از تاریخ‌پژوهان، همراه با نظارت «ژاک لوگوف» است. لوگوف در مقاله نخست مسیری را بررسی می‌کند که تاریخ جدید تا رسیدن به این مقصد پشت سر گذاشته و نیز از راهی سخن می‌گوید که هنوز طی نشده است. دومین مقاله به یکی از کلیدی‌ترین مفاهیم مکتب «آنال»، «زمان درازمدتِ برودلی»، می‌پردازد و شرح می‌دهد که چگونه این مفهوم برای پژوهش در حیطه تاریخ ذهنیات کارآمد است. «کریستف پومیان» در سومین نوشتار از دلالت مفهوم ساختار در نزد مورخان پرده برمی‌دارد و «ساختارهای منطقه لاتیوم در قرون وسطا»، نوشته «پیر توبر» را که اثری برجسته در این زمینه است، بررسی می‌کند. «بورگی‌یر» در انسان‌شناسی تاریخی از اهتمام تاریخ جدید به زندگی روزمره مردم کوچه و بازار می‌نویسد و چند نمونه از پژوهش‌های صورت‌گرفته در این حوزه را بررسی می‌کند؛ از جمله پژوهش‌های مرتبط با تاریخ تغذیه و تاریخ بدن را. «فیلیپ آریِس» که کاوشگر قلمرو ذهنیت است در چهارمین گفتار، پیشینه ذهنیت‌پژوهی را در نزد پیشگامان مکتب آنال، شرح می‌دهد و افزون بر این مفهوم ذهنیت و جایگاه آن را در تاریخ‌پژوهی معاصر با تکیه بر مثال‌های گوناگون تبیین می‌کند. «پِسز» در مقاله «تاریخ فرهنگ مادی»، این مفهوم را تعریف و پیوند میان آن با تاریخ و باستان‌شناسی را روشن می‌کند. او از تاریخ‌نگاران می‌خواهد که جنبه‌های مادی زندگی مردم عادی را خوار و حقیر نشمرند و بر این مهم تأکید می‌ورزد که باید «توده‌های ساکت» صدرنشین گردند. «ژان لاکوتور» از فعالان حوزه رسانه است که ژاک لوگوف، نوشتن مقاله «تاریخ آنی» را بر عهده او گذاشته است. وی اثری نیز به همین نام دارد. «لاکوتور» در نوشتار خود به تعریف تاریخ آنی، بیان ویژگی‌های آن و پیوند میان روزنامه‌نگاری و تاریخ‌نگاری می‌پردازد. لوگوف، گفت‌وگو با تاریخ‌نگاران مارکسیست را تنها گفت‌وگوی مهم و درحال جریان تاریخ جدید می‌داند و بدین سبب از «گی بوا» می‌خواهد دیدگاهش را به‌عنوان یک مورخ مارکسیست در این باره بیان کند. «ژان‌کلود اشمیت» در نهمین مقاله از «مرکزگرایی در تاریخ‌نگاری سنتی» می‌گوید و لزوم فاصله گرفتن از آن در تاریخ‌نگاری جدید. او مفهوم «به حاشیه راندن» را تعریف کرده، سطوح مختلف آن را می‌کاود و از انواع طرد و نفی و سازوکارهایش سخن می‌گوید. تاریخ خیال به گفته لوگوف از حوزه‌های نوظهور در تاریخ جدید است. نوشتن در این باره را «اِولین پاتلاژان» عهده‌دار است. وی در نوشتار خود از مرزهای خیال‌پژوهی، جایگاه آن در تاریخ‌نگاری جدید و چالش‌های پیش‌رویش، سخن می‌گوید.