سبد سفارش شما خالی است!

قرن هفتم را در تاریخ مردم ایران می‌توان دوره‌ی گسستگی فرهنگی نامید. بلای خانمانسوز مغول نه تنها در عرصه‌ی سیاست و حکومت آن روز تحولی دهشتناک پدید آورد، کشور آبادی را به ویرانی کشانید و پایه‌های تمدنی را از هم گسیخت بلکه در قلمروی فرهنگ نیز خلایی وحشتناک و دره‌ای مخوف پدیدار ساخت، اما آثار این فاجعه در یکی دو قرن بعد مشهود می‌شود. این عبارت، پاسخی است به پرسشی احتمالی که اگر قرن هفتم، عصر اضمحلال فرهنگی ایران است پس ظهور سعدی و مولانا را چگونه توجیه می‌کنیم؟ سعدی اگرچه در اقلیمی می‌زیست که حاکم آن در نتیجه‌ی سازش با مغول، آرامش نسبی برای مردمش فراهم ساخته بود، اما نمی‌توانست بی‌سفر خارج به بالندگی دست یابد. اینک هرگاه تاریخ تیره و تار آن ایام را مرور می‌کنیم به نظر می‌رسد که اتابکان فارس با همان اقدام به ظاهر ناپسند سازگاری با مغول چه خدمتی به حفظ فرهنگ این مرز و بوم نموده‌اند. چه اگر این گوشه از خاک میهنمان نیز در معرض تاخت و تاز خون‌آشامان تاتار قرار می‌گرفت، سعدی و حافظ نیز وجود نمی‌داشتند. سعدی در چنان اوضاع آشفته‌ای ایران را ترک کرد تا پس از کسب معلومات کافی و خوشه‌چینی از خرمن علم بزرگان و تمتع از اطراف و اکناف جهان و جهانگردی‌ها بازگردد و تمدنی نوین بر خرابه‌های به جا مانده از دستبرد زمان پایه‌ریزی کند. کتاب حاضر نگاهی است بر زندگی و آثار سعدی، نیز ویژگی دوران وی، هم‌چنین جداول و اطلاعات آماری نظیر: نمودار عروضی غزلیات سعدی، آمار انواع ادبی اشعار گلستان، آمار تفصیلی حکایت‌های گلستان، فهرست مندرجات بوستان، نقش ردیف در شعر و دلبستگی سعدی به آن، و جدول الفبای غزلیات سعدی. بخش پایانی کتاب نیز به مقالاتی در خصوص ویژگی‌ آثار سعدی اختصاص یافته است.