سبد سفارش شما خالی است!

در ایران جمعیتی را عشایری به‌حساب آوردهاند که دارای وابستگی ایلی بوده و به زندگی کوچ‌روی با معیشت غالب شبانی اشتغال دارند. این جمعیت را به سه گروه عمده تقسیم کرده‌اند؛ «کوچ‌نشینان»، «نیمه‌کوچنشینان» و «رمهگردانان». کوچ‌نشینان شامل افرادی هستند که در ییلاق سرپناه ثابتی ندارند. وابستگی آنان به زمین زراعی بسیار اندک، کشت‌وکارشان دیم و قلمرو زیستی آنان در اراضی حاشیهای یکجانشینان است. نیمه‌کوچ‌نشینان، جمعیتی عشایریاند که عمدتا قشلاق را در ساختمان و یا در آبادی‌های قشلاقی و ییلاق را در چادر به سر می‌برند. این گروه نسبت به کوچنشینان وابستگی بیشتری به زمین دارند. خصوصا در قلمرو قشلاقی خود دارای آب و زمین زراعی بوده و در قشلاق در آبادی‌ها ساکن‌اند و مانند روستاییان زارع و باغدار هستند. «رمه‌گردانان» از مراتع طبیعی ییلاق استفاده می‌کنند و به پرورش دام با بردن رمه‌ها به مراتع بدون همراهی اعضای خانواده اشتغال دارند. در این شیوه، دام‌ها همراه چوپان یا برخی از اعضای خانوار به مراتع برده می‌شوند. پس از پایان دوره بهرهبرداری از مراتع، دام‌ها به آبادی‌های قشلاقی مراجعه و دوره قشلاقی را در طویله و از طریق تعلیف و تغذیه دستی می‌گذرانند. قلمرو زیست عشایر کوچرو ایران عمدتا در امتداد سلسله‌جبال زاگرس و در استان‌های آذربایجان‌شرقی و غربی، باختران، خوزستان، لرستان، ایلام، چهارمحال‌وبختیاری و کهگیلویه‌وبویراحمد، فارس، خراسان، سیستان‌وبلوچستان، سمنان و نقاط مرکزی ایران است. در این کتاب براساس اسناد و مطالعه میدانی و مصاحبه با عشایر به جامعه‌شناسی زندگی ایلات و عشایر ایران، پرداخته می‌شود.