سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران از آغاز تا سال 1368
هیچیک از شاخصهای موجود در روابط بینالملل بعد از جنگ جهانی اول از جمله آرمانگرایی و بعد از جنگ جهانی دوم از جمله رئالیستها و نئولیبرال و رئالیسم ترمیم یافتهی والتز با نام رئالیسم ساختاری و حتی نظریهی جدیدتر سازندهگرایی نمیتواند به طور کامل کلید معمای سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران در این دوره باشد. سیاست خارجی جمهوری اسلامی بر اساس الگویی است که اصول آن، مبارزه با ظلم و استکبار و حمایت از مظلوم، دعوت جهانیان به حیات طیبه، حفظ تمامیت ارضی و ام القرای اسلامی و اصل نه شرقی و نه غربی است. تحقیق حاضر در این راستا نگاشته شده و مشتمل بر سه بخش است. در بخش نخست سخن از کلیات است و در بخش دوم اهداف و اصول سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران تا سال 1368 بررسی میگردد. در بخش پایانی ـ مهمترین بخش تحقیق ـ نیز تحولات سیاست خارجی ایران از دولت موقت تا زمان رحلت امام خمینی (ره) ارزیابی و به نقش ایشان در تحولات سیاسی خارجی جمهوری اسلامی ایران اشاره میشود.