سبد سفارش شما خالی است!

گذار از در نظریه سیاسی جان راولز، به مواضعی اشاره دارد که او پس از انتشار اثر نخست اتخاذ کرد. این گذار ناشی از نارضایتی‌ها و ناسازگاری‌های درونی این بود که او در صدد اصلاح آن‌ها برآمد. تغییراتی که راولز در نظریه خود اعمال کرد، در لیبرالیسم سیاسی به اوج و تکامل نهایی خود رسید. فهم این گذار با رجوع به مسئله پایداری ممکن خواهد بود. از نظر راولز، پایداری برای همکاری‌های اجتماعی و تحقق جامعه به سامان ضروری بود. او در ابتدا بر آن بود که پایداری با تکیه صرف بر عناصر آن، یعنی حس عدالت و برهان همسازی، به طور ذاتی تحقق می‌پذیرد؛ اما به مرور زمان، با فاصله گرفتن از دیدگاه‌های اخلاقی، با پذیرش واقعیت تکثیر گرایی معقول و اهمیت ارزش‌های سیاسی، به این نتیجه رسید که صرف پذیرش اصول عدالت توسط شهروندان، به پایداری و جامعه به سامان منجر نخواهد شد. او این بار، با طرح خوانشی متفاوت از پایداری و جایگزین کردن اجماع همپوش به جای برهان همسازی، شرایطی را فراهم آورد تا آموزه‌های جامع و متکثر شهروندان به رسمیت شناخته شود؛ بنابراین، شهروندان می‌توانند در قالب یک خود آیینی واقعی، اقدام به عمل عادلانه در جامعه بسامان کنند.