روشهای برقراری ارتباط والدین با کودک
نگارنده پس از معرفی و تشریح رشتههای گوناگون بهداشت روانی اعم از روانشناسی بالینی، روانشناسی مشاوره، روانشناسی عصبنگر بالینی، روانشناسی آموزشگاهی، روانشناسی پرورشی، روانشناسی اجتماعنگر، توانبخشی، روانشناسی قانونی، روانشناسی بالینی سلامت و نظایر آن، شیوههای گوناگون درمان مرجعهای محور، تجربی و درمانهای گروهی را در مواجهه با بیمار مطرح مینماید. برای نمونه در بخشی با عنوان "آسیبشناسی روانی" تصریح گردیده است: "آسیبروانی محصول نپذیرفتن و گوش ندادن به یکی از منابع مهم اطلاعاتی موجود دربارهی موقعیت خودمان در دنیا است که تجربهی شخصی نام دارد.کودکان از همان ابتدا با فرآیند ارزشگذاری ارگانیسمی البته در شکل ابتدایی و مبهم خودش زاده میشوند. این فرآیند به آنها کمک میکند وقایع و اموری را که برای آنان با معناست و موجب تعالی زندگی آنان میشود، تجربه نمایند. اما محیط همواره قوانینی را برای چگونه اندیشیدن به کودکان میآموزد که هرگز به این نکته که برای کودک معنا دارد یا خیر توجه نمیکند و در صورت اعتراض، کودک ممکن است تبینه هم بشود. زمانی که کودکان رام بشوند که تجربهی آنها غلط یا بد است، اعتمادشان را به تجربهی خویش از دست میدهند و حتی آن را به طور کامل انکار میکنند". آنها تابع محض و بیچون و چرای قواعد و دیدگاههایی میشوند و دچار انواع مختلف اختلالات روانی میشوند".