سبد سفارش شما خالی است!

در پی سیطره یافتن سلجوقیان بر ایران و عراق و به سبب علاقه آنان به حمایت از تسنن، شیعیان دوازده امامی که «امامیه» خوانده می‌شدند، با سختگیری فرمانروایان جدید روبه‌رو شدند. سلجوقیان آنان را از مناصب اداری راندند. پیشوای دینی آنان شیخ طوسی مجبور به رفتن از بغداد گردید و در پی سرکوب شورش «بساسیری»، شیعیان ساکن در محله «کرخ» مورد حمله سُنیان قرار گرفتند؛ اما این وضع پایدار نماند و در طی سلطنت سلجوقیان، شیعیان امامی توانستند به‌عللی چند؛ همچون وجود امیران شیعه‌مذهبی مانند مزیدیان، درگیری سلجوقیان با اسماعیلیان و بروز اختلاف بین سلجوقیان و عباسیان، متصدی مناصب اداری گردند، به وزارت برسند و در عرصه اجتماعی از قدرت و نفوذ بسیار برخوردار شوند. اثر حاضر به معرفی وضعیت امامیه در عصر سلجوقیان از جهت سیاسی، اجتماعی و فرهنگی، پرداخته است.