سبد سفارش شما خالی است!

نویسنده اذعان می‌دارد" :در این کتاب بر آن بوده‌ام تا نشان دهم تئاتر در نهایت امر اجبارا سیاسی است، چرا که تمام فعالیت‌های انسان سیاسی است و تئاتر یکی از آنها .آن که سعی می‌کند تئاتر را از سیاست جدا کند و کوشش دارد ما را به اشتباه اندازد، خود یک عمل سیاسی انجام می‌دهد .همچنین خواسته‌ام دلایلی چند از این واقعیت ارائه دهم که تئاتر یک اسلحه است، یک سلاح موثر .بدین علت است که باید برای تئاتر ستیز کرد، چرا که طبقات حاکم پیوسته سعی می‌کنند تئاتر را زیر سلطه خود نگه دارند و از آن به صورت ابزار حاکمیت استفاده کنند .با این عمل، آنها خود مفهوم تئاتر را دگرگون می‌کنند .اما تئاتر همچنین می‌تواند یک اسلحه جهت آزادی باشد .برای نیل بدین مقصود، باید شکل‌های تئاتر مناسب را خلق کرد .باید آن را تغییر داد . این کتاب می‌خواهد بر بعضی از این تغییرات اساسی و بر پاسخ‌های مردمی‌ای که این تغییرات را به وجود آورده‌اند شهادت دهد ...در ابتدا، تئاتر آوای شادی خواری بوده است :مردمی آزاده که در فضای باز آواز می‌خواندند، در کارناوال‌ها، در جشن‌ها .بعد طبقات حاکم تئاتر را در اختیار گرفتند و سدهایی بر سر راه آن به وجود آوردند :نخست مردم را از یک دیگر جدا کردند و بدین سان بازیگر و تماشاگر به وجود آمد، یعنی کسانی عمل می‌کردند و دیگران تنها نظاره‌گر بودند .جشن تمام شد !سپس بازیگران را از یک دیگر جدا کردند و در میان بازیگر نقش اول همسرایان (توده مردم) تمایز به وجود آمد و از آن هنگام بود که تلقین‌های تحمیلی آغاز شد .مردم ستمدیده خود را می‌سازند، دوباره تئاتر را فتح می‌کنند .باید دیوارها را خراب کرد .اول تماشاگر بازی را شروع می‌کند :تئاتر نامرئی، تئاتر شورایی، ...هر انسانی به تنهایی یک تئاتر کوچک است، به دیگر سخن، او تمامی نقش‌ها را ایفا می‌کند و تمامی کارها را انجام می‌دهد .تئاتر مردم ستمدیده بر همین اندیشه ساده و مقدماتی استوار است، تئاتری که ما همگی در آن حضور داریم، حال چه آموزش تئاتر دیده باشیم و چه ندیده باشیم ."نویسنده براساس همین طرز تلقی، سیر تاریخی تئاتر را بررسی و ارزیابی می‌کند .