سازمان پیمان آتلانتیک شمالی (ناتو) دگرگونی در ماموریتها و کارکردها
وجود منافع مشترک میان واحدهای بازیگر، نخستین گام برای ایجاد و یا پیوستن به یک سازمان بینالمللی محسوب میشود. در چهارم آوریل 1949 پیمانی بینالمللی به نام پیمان آتلانتیک شمالی ـ ناتو ـ به امضای رهبران کشورهای بلژیک، کانادا، دانمارک، فرانسه، ایسلند، ایتالیا، لوکزامبورگ، هلند، پرتغال، انگلستان، و آمریکا رسید. این پیمان به عنوان نخستین نظام امنیت جمعی پس از پایان جنگ جهانی دوم در نوع خود بینظیر بود. نگارنده در کتاب حاضر میکوشد ضمن بررسی زمینههای شکلگیری این پیمان، ماموریتها و کارکردهای آن را در دوران جنگ سرد، چگونگی طی مراحل گذار در دههی 1370 و بروز تحول در عملکرد این نهاد در دوران بعد از جنگ سرد را تحلیل کند. تبیین چگونگی فعالیت این سازمان در آسیای مرکزی و نیز بررسی اقدامات آن در دوران پس از جنگ سرد بر اساس رویکردی حقوقی، از دیگر مطالب کتاب به شمار میرود.