سبد سفارش شما خالی است!

در کتاب حاضر، مؤلف به بررسی و پژوهش در زمینه آثار عرفانی در ادبیات فارسی می‌پردازد. مؤلف بیان می‌دارد که شعر عرفانی شعری است که ارباب معانی در بیان اصول و مواجید و حقایق سروده شده‌اند. شاید از همین تعریف بتوانیم خصیصه‌های شعر عرفانی را استخراج کنیم. پس منظور از شعر عرفانی شعری است که با نیت عرفانی سروده شده باشد نه شعر عاشقانه که عارفانه تفسیر شود؛ اگر با توجه به کلیدواژه‌هایی چون باده، می، عشق حقیقی، عشق مجازی، مستی و عرفان به سراغ دیوان‌های شعری و جنگ‌های فارسی برویم، می‌توانیم به شعرهای عرفانی برسیم و آن‌ها را تقسیم‌بندی بکنیم.