سبد سفارش شما خالی است!

هدف از پژوهش حاضر، بررسی تاریخ اجتماعی عصر صفویه، با توجّه به مهدویت و منجی‌گرایی است. رویکرد نگارنده در این اثر، بررسی رهیافت‌های اجتماعی نجات‌بخش بوده است. بر این اساس، پس از طرح مسئله و شرح مختصر پیشینة پژوهش، به تبیین دورنمایی از اندیشة نجات‌بخشی پرداخته و سپس، روزنه‌های اجتماعی گشوده شده به این اندیشه را در روزگار صفویه بررسی کرده است. در ادامه، ریشه‌های کرامت باوری و تقدّس‌نمایی خاندان صفویه را تحلیل کرده و اندیشة قهرمان‌مداری را از منظر مطالعة موردی ادبیات این روزگار مورد مطالعه قرارداده است. نقد و بررسی اندیشة نجات‌بخشی، به ویژه در قالب جنبش‌ها و تفکّرات مبتنی بر هزاره‌باوری، موضوع مورد پژوهش در فصل پایانی این کتاب است.