سبد سفارش شما خالی است!

در جلد چهاردهم از مجموعه «بزرگان اندیشه و هنر» به بررسی زندگی و اندیشه‌های «فریدریش نیچه» پرداخته می‌شود. فریدریش ویلهلم نیچه (زاده 15 اکتبر سال 1844 - درگذشته 25 اوت سال 1900) فیلسوف، شاعر، منتقد فرهنگی، جامعه‌شناس، آهنگ‌ساز و فیلولوژیست کلاسیک بزرگ آلمانی و استاد لاتین و یونانی بود که آثارش تأثیری عمیق بر فلسفه غرب و تاریخ اندیشه مدرن بر جای گذاشته‌ است. شاکله اصلی نوشته‌های نیچه از جدل فلسفی، شاعری، نقد فرهنگی و قصه تشکیل شده و در کنار آن به ‌طور گسترده‌ای نیز به هنر، لغت‌شناسی، تاریخ، دین و دانش پرداخته شده ‌است. نوشته‌های او در عین آنکه سرشار از جملات قصار و گوشه و کنایه است، شامل مباحث بسیار دیگری همچون اخلاق، زیبایی‌شناسی، تراژدی، معرفت‌شناسی، خداناباوری و خودآگاهی نیز می‌گردد. بنیان‌های اصلیِ فلسفه او عبارت‌اند از: نقدهایی تند علیه حقیقت مطلق در دفاع از منظرگرایی، انگاره «آپولونی و دیونیسی»، نقدهایی تبارشناسانه بر دین و اخلاق مسیحی و نظریه او در این رابطه تحت عنوان «اخلاق ارباب - برده‌ای»، تصدیق زیبایی‌شناسانه هستی و وجود در واکنش به پدیده «مرگ خدا» و بحران عمیق هیچ‌انگاری، و تعریف سوژه بشری به عنوان تجلی‌گاه اراده‌های متنازع و در کشاکش که در مجموع با عنوان «اراده قدرت» شناخته می‌شود.