ظهور منطقهگرایی آسیایی و تحول در نظام بینالملل اندیشهها و دیدگاههای علمی چین
سازمانهای منطقهای / دولت جهانی / جهانی شدن - جنبههای سیاسی
جهانی شدن برجستهترین ویژگی زمان حاضر به شمار میآید که شرایط و الزاماتی را نیز برای همکاری گستردهتر و عمیقتر در سطح منطقهای به وجود میآورد. از جنبۀ عملی، دولت ـ ملتها به دنبال محیطهای امنتر و فرصتهای اقتصادی بیشتری هستند. کشورهای اروپایی موجب پیدایش اتحادیۀ کاری اروپایی در دنیا شدند و کشورهای جنوب شرق آسیا نیز با همکاری نزدیکتر تحت نظارت مجمع کشورهای شرق آسیا (آسه آن) طنین گستردهتری در عرصۀ بینالمللی دارند. بنا بر نظر عدهای از کارشناسان، منطقهایگرایی مکمل جهانی شدن است و نظامها و سامانههای منطقهای در نهایت آزمایش و تجربیاتی برای نظامها و سامانههای جهانی هستند. مناطق در مقایسه با جهان دارای اندازۀ کوچکتر و روابط نزدیکتری هستند و بدینترتیب اجماع در آنها آسانتر به دست میآید. بنابراین در حال حاضر نظم و سامانۀ بینالملل در دوران گذر و انتقال است و نماد صلحآمیز بودن، که ویژگی اصلی این انتقال است، در تحولات منطقهای مربوطه ظهور مییابد. قدرتهای منطقهای مسئولیت خاص در تداوم جنبش منطقهگرایی دارند. چین و ایران دو قدرت عمده در شرق و غرب آسیا هستند که منطقهگرایی را از مناطق مربوطۀ خود آغاز کردند و در میانۀ راه به هم رسیدند و هماکنون نیز در پی همکاری هرچه بیشتر با یکدیگر هستند. از اوایل قرن 21 موسسۀ مطالعات بینالمللی شانگهای تلاشهای زیادی برای مطالعه درخصوص منطقهگرایی در قالب جهانی شدن، ظهور همکاری منطقهای آسیایی و گشوده شدن هرچه بیشتر درهای چین انجام داده است. کتاب حاضر شامل مقالات کنفرانس منطقهگرایی در آسیا و روابط چین در آمریکا در زمینۀ نقطهنظرات کارشناسان چینی درخصوص رابطۀ میان نظام بینالمللی در حال تغییر و منطقهگرایی آسیایی در حال تکامل و... است که در سال 2006 در شانگهای برگزار گردید.