سبد سفارش شما خالی است!

آرنت در این اثر، تحت تأثیر شیوه فلسفه ورزی استادانش، تفسیری اگزیستانسیال از آگوستین درباره عشق به دست می‌دهد: عشق به مثابه نحوه‌ای از در جهان بودن. او از دو انگاره آگوستینی عشق بهره می‌گیرد: که اولی عشقی تملک جویانه است و دومی، عشقی عاری از خودخواهی. این دو از نگاه آرنت، دو نحوه متفاوت از در جهان بودن هستند. یکی گرفتاری در بند دنیا و دیگری آزادی از هر آن چه رنگ تعلق می‌پذیرد. در مقابل، کاریتاس یعنی عشق به همسایه. آرنت این تعبیر مسیحی را به معنای عشق به همه انسان‌ها می‌داند بی آنکه دل‌بسته‌شان شویم و بی آنکه در اندیشه منفعت خویش باشیم. پرسش آرنت این است که اگر باید بی هیچ دل‌بستگی به انسان‌ها عشق ورزید، چگونه می‌توان اجتماعی از انسان‌ها را تشکیل داد؟ چگونه می‌توان دیگران را دوست داشت و در عین حال، از تعلق خاطر به آن‌ها رها بود؟