سبد سفارش شما خالی است!

این مجموعه، دربرگیرنده‌ی اشعاری در قالب نو است. درباره‌ی شاعر در کتاب آمده است: "لاربن به شیوه‌ی نگارش واقعیت وجدانی یا ذهنی، رابطه‌های معمول و مالوف میان اشخاص و اشیاء و پیوندهای متعارف کسان را خرد می‌کند و توالی زمانی و گاه زنجیره‌ی علت و معلول ظاهری را در میان حوادث و رویدادها در هم می‌ریزد و در خلال تصویر جهان برونی به تعبیر و تفسیر جهان درونی ـ بدان گونه که در مسیر شعور و جریان ناخودآگاه وجود دارد ـ می‌پردازد. ولی در تلاش برای کنکاش و بازاریابی خاطرات و تداعی افکار و معانی اندیشه‌ها، نه روش تفصیلی تشریحی جزئیات را چنان که "مارسل پروست" آورده است به کار می‌بندد و نه اسلوب رمزی سرریز شده از ضمیر و خاطره‌های متواتر را مانند "جیمز جویس" به کار می‌گیرد و نه به روان مونولوگ داخلی یا حدیث نفس "فالکنر" می‌رود. بلکه به روش توصیف وجدانی یا ذهنی، بیشتر از توصیف حسی یا عینی می‌پردازد". نمونه‌ای از اشعار وی بدین قرار است: نتوان گفت به آدم که میندیش، مگو/ سینه سرشار ز موج سخن است/ من در آدم که بگویند مگر، می‌گویم/ من در آن دم که بگویند مخوان، می‌خوانم/....