سبد سفارش شما خالی است!

فلسفة نیچه، دارای سه دوران متمایز از هم است: آثار اولیه او یعنی «تولد تراژدی» و «تاملات نابهنگام» یا به عبارت دیگر اندیشه‌های غیرمرسوم او، تحت تاثیر دیدگاه رمانتیک، و این طرز تفکر او متاثر از شوپنهاور و واگنر است دوران میانی تفکرات فلسفی او از کتاب «انسانی، بی‌انسانی» آغاز می‌شود و تا نگاشتن «حکمت شادمان» ادامه می‌یابد و منعکس‌کنندة گزیده‌گویی فرانسوی است. دوران بلوغ فلسفی نیچه، بعد از حکمت شادمان ظاهر می‌شود که با نگاشتن کتاب‌هایی آغاز می‌گردد و با «نیچه علیه واگنر» پایان می‌پذیرد. کتاب حاضر، متضمن دو بخش از نوشتارهای اوست: «واگنر در بایرویت» که پژوهشی در بیان رابطة بین علم و هنر، خاستگاه زبان و تطور فکری نیچه است و در «نیچه علیه واگنر» نیز، نیچه به بیان فلسفی دیدگاه‌های خود با واگنر می‌پردازد و مسالة رنج و رنج‌کشیدگان را بیان می‌کند.