سبد سفارش شما خالی است!

دوران حکومت خاندان بویه (320-447 هـ . ق)، از درخشان‌ترین دوره‌های تاریخ ایران است. بنیان‌گذاران این سلسله، مهم‌ترین حکومت مستقل و نیرومند ایران بعد از اسلام را تاسیس کردند و امیران بویه بیش از صد و سیزده سال بر بغداد و عباسیان تسلط یافتند. در دوره‌ی آل بویه، فقه شیعی بیش از پیش گسترش یافت و کتب اربعه‌ی شیعه در این دوران تدوین شد. در کتاب حاضر، اقدامات عضدالدوله‌ی دیلمی (338-372 هـ . ق) در زمینه‌های سیاسی، فرهنگی، مذهبی و عمرانی بررسی شده است. بر این اساس نخست تاریخ سیاسی حکومت آل بویه به اجمال بیان و سپس اقدامات سیاسی و لشکرکشی‌های عضدالدوله در ایران و بین‌النهرین (عراق)، از جمله لشکرکشی‌ به بغداد، جنگ با فخرالدوله و قابوس بن وشمگیر، سیاست نظامی‌گری، سیاست اقتصادی، مناسبات وی با سامانیان و زیاران، فاطمیان مصر، امپراتوری بوم شرقی (بیزانس) و... مورد توجه قرار گرفته است. عضدالدوله‌ی دیلمی در زمینه‌ی فرهنگی نیز خدمات ارزنده‌ای انجام داده است؛ از جمله ایجاد کتابخانه، احترام به دانشمندان و شاعران و...؛ به گونه‌ای که علم و دانش بیش از گذشته شکوفا شد. دوره‌ی عضدالدوله اوج رنسانس دولت آل بویه در قرن چهارم هجری به شمار می‌رود. برخی از اقدامات عمرانی عضدالدوله عبارت‌اند از: ایجاد پل بند امیر در فارس، بیمارستان عضدی در شیراز، ایجاد و بازسازی بقاع متبرکه و مساجد، ایجاد قنات‌ها، سدها، پل‌ها، راه‌ها، ترویج کشاورزی و... در پایان کتاب، جایگاه فرق و مذاهب این دوره از جمله تسنن، تشیع، ظاهریه، تصوف، زرتشتی‌گری، یهودیت و مسیحیت بررسی و در ادامه مذهب تصوف، زرتشتی‌گری، یهودیت و مسیحیت بررسی و در ادامه مذهب و سیاست مذهبی عضدالدوله همراه با تساهل و تسامح وی ذکر شده است.