سبد سفارش شما خالی است!

مهم‌ترین مسئله‌ای که در فلسفه اسلامی بعد از مبحث اصالت وجود، مورد بحث و بررسی قرار گرفته و موجب به وجود آمدن نحله‌های گوناگون فلسفی و عرفانی گشته است بحث از وحدت وجود و رابطه آن با کثرات موجود در عالم هستی می‌باشد. فهم صحیح این مسئله موجب حل بسیاری از معضلات فلسفی شده است. فیلسوف بلندپایه قرن یازدهم، «ملاصدرای شیرازی» نیز از منادیان وحدت وجود است و پس از «جامی» یگانه کسی است که به این عقیده شهرت یافته است. وی در کتاب کبیر «الاسفار‌الاربعه»، وجود را طبق برهان مانند «حکمای فهلوی» دارای وحدت تشکیکی دانسته، یعنی حقیقت یگانه‌ای که مراتب مختلفی دارد، او در همان کتاب (جزو دوم از سفر اول) نظر نهایی خود را در وحدت وجود بر وفق ذوق و عرفان آشکار ساخته و به اثبات وحدت شخصی وجود پرداخته است. بنابراین وی، وجود ممکنات را «وجود فقری» خوانده که تماما شعاع و پرتو یک حقیقت‌اند و اندیشه استقلال و کثرت درباره آن‌ها خیالی بیش نیست. در این کتاب اندیشه ملاصدرا درباره موضوع وحدت وجود بررسی می‌شود.