امام محمد باقر (ع)
داستانهای مذهبی / محمدبنعلی(ع)، امام پنجم، 114 - 57 ق. - سرگذشتنامه
در سالهای پایانی حکومت بنیامیه و سالهایی که ظلم و ستم در سراسر کشورهای اسلامی سایه افکنده بود و خاندان پیامبر مورد اذیت و آزار حاکمان اموی قرار داشتند، در شهر مدینه و در خانۀ امام سجاد (ع) کودکی متولد شد که به دلیل شباهت بسیارش به پیامبر (ص) او را محمد نام نهادند که بعدها به "باقر العلوم" معروف شد. محمد دوران کودکی را در دامان پر مهر و محبت مادرش ـ فاطمه، دختر گرامی امام حسن مجتبی (ع) ـ سپری نمود. در سن سه سالگی همراه پدر و در کنار جدش امام حسین (ع) در حادثۀ کربلا حضور داشت و با اسیران در کوفه و شام همراه بود. ایشان دارای اخلاق نیکو، خوشبرخورد و مودب بود و از فقیران و نیازمندان دستگیری میکرد. امام پس از شهادت پدر در سن 38 سالگی به امامت رسید و اهداف ایشان را، که همانا بیداری مردم و آگاهی بخشیدن آنان نسبت به اسلام و خاندان پیامبر بود، ادامه داد. امام به دلیل دانش گستردهاش مورد احترام بسیاری از دانشمندان زمان خود بود. ایشان دانشگاه علوم اسلامی را افتتاح نمود و به تعلیم قرآن و علوم دینی پرداخت. تا این که سرانجام پس از سالها اسارت به دستور خلیفۀ اموی ـ هشام بن عبدالملک ـ و توسط حاکم مدینه در سال 114 هجری قمری به شهادت رسید و در قبرستان بقیع به خاک سپرده شد.