سبد سفارش شما خالی است!

آن‌چه ادبیات سدۀ بیستم نام دارد، به راستی از واپسین دهه‌های سدۀ نوزدهم آغاز شد؛ هنگامی که پایان روزگار ملکه ویکتوریا حس می‌شد، ارزش‌های سنتی ناتوان می‌شدند، جنبش زیبایی‌شناختی دیدگاه طبقۀ متوسط به هدف شعر باور نداشت و شکاف میان شاعر و اجتماعی بی‌ذوق طبقۀ متوسط گسترده می‌شد. در این عصر آرمان‌گرایی جای خود را به واقع‌گرایی داد. سدۀ بیستم روزگار شکوفایی شعر، رمان و نقد ادبی است و ادبیات از دیدگاه نوگرایان نگریسته می‌شود. در این عصر، شعر وابسته به شناخت دنیایی است که تجربه می‌کنیم و اگر شعر به دنیایی دیگر همانند دنیای تخیل یا ذهنیت رود دیگر تاثیر چندانی ندارد. هم‌چنین شاعر نمی‌تواند از اجتماع و تاریخ بگریزد. در بررسی ادبیات سدۀ بیستم انگلیس چند نکتۀ مهم وجود دارد که عبارت‌اند از: تاکید بر ادبیات مردم‌پسند؛ و نفوذ ادبیات بیگانه بر این عصر. جلد نهم از مجموعۀ «تاریخ انگلیس» پس از نگرشی به زمینه‌های اجتماعی، سیاسی، و ادبی سدۀ بیستم انگلیس و نقد و نگرش‌های ادبی سدۀ بیستم این کشور به معرفی شاعران این عصر و آثار آنان، نیز نقد آثار هریک اختصاص یافته است. از جملۀ آن‌هاست: تامس هاردی؛ جرارد منلی هاپ کینز؛ ویلیام باتلر بیتس؛ تی‌اس الیوت، دی‌ ایچ لارنس، لیونل جانسون؛ تد هیوز؛ و شی مس هی‌نی.