سبد سفارش شما خالی است!

"ولایت" در اصطلاح اهل عرفان به معنای قرب به خدای سبحان است. هنگامی که عبد از خود فانی و به حق باقی می‌گردد، به ولایت دست یافته است. هنگامی معنای کامل ولایت تحقق می‌یابد که علاوه بر قیام عبد برای خدا، اخلاق او به اخلاق الهی مبدل شود و به اوصاف او متحقق گردد؛ به گونه‌ای که علم او علم الهی، قدرت او قدرت الهی و فعل او فعل حق باشد. این پژوهش در خصوص "ولایت" در چهار فصل سامان یافته است: در فصل اول از ضرورت ولایت، سخن به میان آمده و تاریخچه‌ی آن بازگو شده است. ذکر مفاهیم کلیدی و مفاهیم وابسته در حوزه‌ی ولایت و تفاوت این مفاهیم با یک‌دیگر از دیگر مباحث این بخش است. فصل دوم به بررسی اسفار اربعه‌ی عرفانی و جایگاه ولایت در اسفار اربعه اختصاص یافته است. در این بخش دیدگاه شخصیت‌های برجسته‌ی عرفانی شیعه چون علامه سید حیدر آملی، محمدرضا قمشه‌ای، و امام خمینی (ره) تبیین گردیده است. در پایان این فصل از ریاضت و منازل و مقامات و حالات عرفانی نیز بحث شده است. در فصل سوم درباره‌ی تجلی و نظام اسمای الهی به تفضیل بحث شده و از مباحثی چون ضرورت اهمیت و نقش تجلی، تاریخچه چیستی تجلی، واژه‌های مترادف با تجلی، اقسام تجلی، تجلی از دیدگاه قرآن، علیت و تجلی، کشف و شهود، الهام و وحی و.. سخن به میان آمده است. بررسی مساله‌ی ختم ولایت از مناظر گوناگون، موضوع فصل چهارم کتاب را تشکیل می‌دهد. در این بخش، دیدگاه شخصیت‌های برجسته‌ی عرفانی چون محی‌الدین ابن عربی، قونوی، جندی، خرغانی، کاشانی، قیصری، ملاهادی سبزواری، محمدرضا قمشه‌ای و امام خمینی (ره) در خصوص ختم ولایت، ارزیابی شده است.