شریعتی و هایدگر
شریعتی، علی، 1312 - 1356 - نقد و تفسیر / هایدگر، مارتین، 1889 - 1976 م. - نقد و تفسیر / هایدگر، مارتین، 1889 - 1976 م. - تاثیر - شریعتی، علی، ، 1312 - 1356
در این کتاب بیان میشود که هایدگر بر فهم انسان (دازاین) بهمنزله «در جهان بودن» و بر «خودآگاهی انسانی» از «وضع بشر در هستی» تکیه میکند. شریعتی نیز دین را بهمثابه «خودآگاهی انسانی نسبت به وضع خویشتن در جهان» تفسیر میکند و این تعریف با تعاریف فقهی، کلامی و تئولوژیک از دین هیچ قرابتی ندارد. بلکه نگاهی «رهاییبخش» به انسان است. اینجاست که تفسیر اصل شریعتی از هایدگر در قالب یک «دیالکتیک هرمنوتیکی» تکوین مییابد؛ یعنی اگر ازنظر شریعتی بالاترین و عالیترین مرحله خودآگاهی انسانی نامش «دین» است و «دیانت» به معنای خودآگاهی به «وضع خویشتن در هستی» است، پس هم ازنظر هایدگر و هم ازنظر شریعتی بزرگترین شاخصه انسان، همین است که میداند در کدامین جهان و در کدام تاریخ قرار دارد.