سبد سفارش شما خالی است!

عبدالله سینا که در دستگاه استیفای ملک منصور سامانی خدمت می‌کرد، مردی نسبتا کامل بود و مانند اکثر فضلای بخارا گاهی شعر می‌سرود و سینا تخلص می‌کرد. او پس از ازدواج با «ستاره» از او صاحب پسری به نام «حسین» شد. حسین ابن عبدالله یا ابن سینا تا زمان خردسالی از پدرش آموزش دید. اما بعد از سفر از خرمثین به بخارا، نزد استاد ابوالعلاء سرخسی به یادگیری تجوید و ترتیل پرداخت و سپس نزد محمود سماح با علم اعداد و حساب آشنا شد. او در نوجوانی نزد اسماعیل زاهد، علم فقه و نزد ابوالقاسم زهراوی، علم پزشکی را آموخت. سومین معلم ابن سینا در بخارا استادی به نام عبدالله ناتلی بود که سه علم ایساغوجی، مجسطی و هندسۀ اقلیدس را به وی آموخت. اکنون ابن سینا، دانشمند ریاضی، علوم، فلسفه و تاریخ بود و در عین حال یکی از مردان ادب نیز به شمار می‌رفت که گواهش اشعار فارسی و عربی است. اما پزشکی در شرح حال ابن سینا از اهمیت خاصی برخوردار است، زیرا دردنیا او را در درجۀ اول به عنوان پزشک می‌شناسند. ابن سینا دانشمند و طبیبی حاذق بود که به او لقب شیخ الرئیس دادند. او قسمتی از عمر 53 ساله یا 56 ساله خویش را یا زندانی بود یا فراری یا در مشاغلی مانند وزارت گذرانید که با تحقیقات علمی همراه بود. ابن سینا در اواخر عمر دچار بیماری قولنج شد ولی چون در مداوای خویش کوتاهی کرد در سال 427 هجری قمری درگذشت. آرامگاه او اکنون در شهر همدان است. مطالب ذکر شده پاره‌ای از زندگی‌نامۀ ابن سیناست که برای آشنایی با دستاوردهای او به عنوان بزرگ‌ترین پزشک ایران جمع‌آوری شده و در کتابچۀ حاضر به چاپ رسیده است.