سبد سفارش شما خالی است!

احزاب سیاسی یکی از ابزارهای غیرقابل انکار توسعة سیاسی محسوب می‌شوند. یکی از عوامل ناپایداری احزاب سیاسی ایران، ناهماهنگی بین توسعة سیاسی و توسعة اقتصادی بوده است. یعنی هرگاه در ایران پس از مشروطیت، شناسگرهایی از توسعة سیاسی (آزادی احزاب، مطبوعات، پارلمان و...) به وجود آمده‌اند و در جامعه رواج یافته‌اند، در آن ادوار، روند توسعة اقتصادی (افزایش رفاه عمومی، کاهش فقر، نابرابری، بیکاری، بی‌سوادی و...) یا متوقّف گردیده و یا سیر نزولی داشته است، یا هرگاه، مولّفه‌های توسعة اقتصادی در جامعه ظاهر شده‌اند، در آن صورت، شاخصه‌های توسعة سیاسی (نظیر احزاب) از میان رفته‌اند. این هر دو وضعیت بر ناپایداری احزاب، تأثیر بسزایی داشته است. پژوهش حاضر به بررسی احزاب سیاسی در ایران و دلایل عدم موفقیت آن اختصاص دارد.