سبد سفارش شما خالی است!

نویسنده در کتاب، جایگاه دولت فرانسه در تاریخ روابط خارجی ایران را _ از آغاز سلطنت مظفرالدین شاه تا انقراض قاجاریه (1925 _ 1896 م ) _ بررسی و تبیین کرده است. وی نفوذ فرانسه در ایران را در قالب روابط سیاسی، روابط اقتصادی، روابط اجتماعی، روابط فرهنگی و روابط نظامی تجزیه و تحلیل می کند. نویسنده در بخش نتیجه گیری کتاب می گوید: "در زمینه روابط سیاسی، با این که فرانسه به خوبی می دانست که نقش عمده ای نمی تواند ایفا کند و انگلیس و روس در این مورد دست بالا دارند ولی مایل بود از امتیازات برابر با آنها برخوردار گردد. .... از نظر اقتصادی، فرانسه میدان عمل محدودی داشت و چون تقریبا اکثر منابع قدرت اقتصادی ایران از قبیل نفت، شیلات، گمرکات، استخراج معادن و تاسیس بانک ها، به انحصار روس و انگلیس درآمده بود نمی توانست از نظر اقتصادی فعالیت زیادی داشته باشد... از منظر اجتماعی اگر بر روابط ایران و فرانسه بنگریم می بینیم تماس ها و ارتباطاتی که بین دو ملت وجود داشته متاسفانه اکثراْ با تنش و کشمکش و اختلاف همراه بوده است .... در تنها بخشی که فرانسه در روابطش با ایران از پیشرفت قابل ملاحظه ای برخوردار بود، روابط فرهنگی بود و این امر معلول دو علت بود یکی آزادی عمل نسبی که فرانسه در این مقوله از آن برخوردار بود و دیگری انس و الفتی که ایرانی ها با زبان، ادبیات و مسائل آموزشی و علمی فرانسه پیدا کرده بودند... در آن چه که مربوط به روابط نظامی ایران و فرانسه است ... فرانسوی ها چندان قادر به ابراز وجود نبودند، چون خلیج فارس میدان عمل انگلیسی ها بود... و هرگونه تحرکی رابرای سایرین، بدون اطلاع و موافقت ایشان غیر ممکن می ساخت....".