سبد سفارش شما خالی است!

این کتاب در پی بررسی آرای ریکور در زمینه اخلاق و روایت و نسبت میان این دو است. اهمیت این مسئله ازآنجا روشن می‌شود که بنا به برخی دیدگاه‌ها، هم وجود و هم فهم آدمی با روایت گره‌خورده است تا جایی که به سیاق معروف این ادعا مطرح شده است که «انسان حیوانی داستان‌گو [روایتگر] است». اهمیت روایت در ساختار فهم و وجود آدمی از یک‌سو و اهمیت موضوع اخلاق و مبانی آن برای انسان از سوی دیگر، پرسش‌هایی از این دست را پیش می‌کشد که نسبت اخلاق و روایت چیست؟ آیا روایت می‌تواند یاری‌رسان اخلاق باشد و اگر آری، چگونه؟ به‌عبارت‌دیگر آیا اساساً می‌توان از اخلاق روایت سخن به میان آورد؟ و در این صورت این نحله اخلاقی بر کدام مبانی استوار است؟نویسنده در این کتاب از دو جنبه بر اهمیت روایت یا داستان در زمینه اخلاق تأکید می‌کند. یکی روایت و داستان از جنبه اجتماعی آن و نقشی که در انتقال فضایل در دوران باستان بر عهده دارد. دیگری جنبه فردی روایت که به آرای ریکور در زمینه روایت نزدیک است؛ یعنی مفهومی از نفس را مطرح می‌کند که از «وحدت روایی» برخوردار است.