سبد سفارش شما خالی است!

خواجه شمسالدین محمد «حافظ شیرازی»، بزرگترین غزلسرای ایران و یکی از برجستهترین شاعران ایرانی در تمام ادوار تاریخ است. اشعار او که عمدتا شامل «غزلیات» و اندکی نیز مثنوی و رباعی است، در صدر «ادبیات غنایی» ایران جای میگیرد و همواره مورد توجه و شرح و تاویل بوده است. نظم کنونی دیوان حافظ، تنها بر اساس الفبای قافیههای پایانی در غزلهاست، و تا کنون کسی توفیق نیافته است که نظمی موضوعی و یا بر حسب تاریخ تقریبی این سرودهها (سرودههای ایام جوانی، کمال و پیری) بدانها ببخشد. محور اصلی در مضامین این غزلیات، «عشق» و «مستی» است، که به عقیده برخی، سراسر حکایت از عشق الهی و شرابی معنوی دارد و به پندار برخی دیگر، عمدتا حکایتگر نیازهای انسانی و نمایی از عشقهای زمینی و بادههای انگوری است. پژوهشگران معاصر بر آن هستند که عشق و مستی در دیوان حافظ، در برههای از روزگار و حیات او، میتواند آسمانی و گاه نیز زمینی بوده باشد. افزون بر اینکه در برخی موارد عشقهایی ادبی و خنثی نیز در دیوان حافظ میتوان یافت.