سبد سفارش شما خالی است!

روزی حضرت محمد (ص) مشغول عبادت بود که جبرئیل بر ایشان نازل شد و گفت: "ای محمد! برای تو پسری متولد خواهد شد که امت تو بعد از تو او را به شهادت می‌رسانند". پس از مژده‌ی جبرئیل، امام حسین (ع) در روز سوم شعبان سال چهارم هجری دیده به جهان گشود. خدای عزوجل، جبرئیل را مامور کرد تا با هزار فرشته برای تبریک و تهنیت به رسول خدا (ص) بر زمین فرود آید. سال‌ها از پی هم می‌گذشت و حسن (ع) و حسین (ع) در کنار یک‌دیگر بزرگ می‌شدند. تا این که پیامبر (ص) و فاطمه (س) و پس از آن علی (ع) از دنیا رفتند. پس از شهادت امام علی (ع)، امام حسن (ع) به خلافت رسید و برای جنگ با معاویه آماده شد و حسین (ع) نیز در کنار او آماده‌ی نبرد بود. ولی وقتی امام حسن (ع) مجبور به پذیرش صلح شد. حسین (ع) نیز دستور امام و برادر بزرگ خویش را گردن نهاد. پس از آن هر دو به مدینه بازگشتند و به هدایت مردم مشغول شدند. پس از ده سال امام حسن (ع) توسط همسرش، که فریب وعده‌های معاویه را خورده بود، به شهادت رسید و از آن پس، حسین (ع) مسئولیت امامت مسلمین را برعهده گرفت و به مانند برادر و امام خویش به عهدی که بسته بود پایبند ماند و با معاویه صلح کرد و هیچ‌گاه دست از روشن کردن ذهن مردم نسبت به جنایات معاویه برنمی‌داشت. با مرگ معاویه، یزید، فرزند شراب‌خوار او، نامه‌ای به ولید بن عقبه ـ فرماندار مدینه ـ نوشته و از او خواست تا از امام حسین (ع) برای خلافتش بیعت بگیرد. امام حسین (ع) که حاضر به پذیرش چنین ننگی نبود تصمیم به خروج از مدینه و هجرت به مکه گرفت. در این کتاب داستان زندگی امام حسین (ع) از تولد تا هجرت به مکه به شیوه‌ی داستانی بازگو شده است.