سبد سفارش شما خالی است!

اقوام و ملل دنیا پیش از آن که به هنر خط و کتب آشنا شوند و بتوانند تاریخ؛ یعنی سرگذشت نیاکان خود را به صورت کتیبه یا کتاب برای آیندگان به یادگار بگذارند، داستان‌ها و روایاتی داشته‌اند که دهان به دهان به یک‌دیگر منتقل می‌کردند. این داستان‌ها و روایات شفاهی از بعد موضوعی بسیار متنوع بوده است؛ یعنی هم از تاریخ و سرگذشت اقوام و پهلوانان و مقامات ایشان حکایت می‌کرده و هم حاوی داستان‌هایی از حیوانات واقعی یا افسانه‌ای بوده‌اند که بیش‌تر آن‌ها برای تعلیم و تربیت و عبرت‌اندوزی ساخته و پرداخته شده بودند. نگارنده در کتاب حاضر خاستگاه اجتماعی و زمان پیدایش قصه‌های عامیانه و نیز چگونگی قصه‌گویی در ایران را بررسی می‌کند؛ ضمن آن که دو قصۀ عامیانۀ عاشقانه به نام "قصۀ نوش‌آفرین گوهرتاج" و "قصۀ شاهزادۀ شیرویه" را بازگو می‌نماید.