سبد سفارش شما خالی است!

نقد و بررسی جریان روشنفکری در ایران معاصر است. در فصل اول از معنا و مفهوم روشنفکری بحث شده و از دو قسم روشنفکری حقیقی و غیرحقیقی سخن رفته است. روشنفکران غیرحقیقی که نویسنده روشنفکران لیبرال و مارکسیست را در زمره آنها میداند مخالف دین بوده و به مدل روشنفکری غربی چشم دوختهاند. در ادامه براساس این پیشفرض که روشنفکری در ایران از آغاز بیمار متولد شد، اندیشههای روشنفکران عصر مشروطه تا انقلاب اسلامی مورد بررسی قرار گرفته و شاخصههای عقاید آنها دشمنی با دین، شیفتگی در برابر غرب و اعتقاد به جهانبینی علمی دانسته شده است. بعد از انقلاب اسلامی جریان روشنفکری نوینی که با آرمانهای انقلاب همخوانی داشت، ایجاد شد. اما بعد از پایان جنگ تحمیلی جریان روشنفکری به عقب بازگشت و روشنفکران جدیدی با همان پایههای اعتقادی روشنفکری قبل از انقلاب و با شاخصههای فکری همچون اعتقاد به اصلاح دین، جدایی دین از سیاست، پلورالیسم، تمجید غرب، اعتقاد به جهانبینی علمی و... به وجود آمد. نویسنده در این کتاب از برخی از روشنفکران مورد نظر خود نام برده و بخشهایی از آثار آنها را در تأیید سخنان خود آورده است. اساس مطالب سخنرانیهای آیت الله سیدعلی خامنهای است و نویسنده در هر بخش با نقل پارهای از سخنان ایشان به بسط و شرح آن میپردازد.