سبد سفارش شما خالی است!

نوشتار حاضر، ترجمه‌ی نامه‌ سی و یکم نهج‌البلاغه است در خصوص تعلیم و تربیت از دیدگاه حضرت علی (ع) که به همراه مطالبی پیرامون آن، نگاشته شده است. در بخشی از کتاب آمده است: "درست پس از همین جنگ صفین و پیش از ورود به کوفه است که علی (ع) در محلی به نام حاضرین به نگارش این نامه می‌پردازد که با توجه به قراین موجود در نامه، فرازهایی از آن در ارتباط با آخرین روز جنگ صفین و پیامدهایش می‌باشد یعنی ایجاد فتنه و شبهه در دین، استفاده‌های نابجا از آیات قرآن توسط خوارج (تاویل‌های جاهلانه)، گرایش به باطل و کج‌فهمی نسبت به حقایق دین و... که خود موجب پدید آمدن جنگ نهروان و سپس شهادت مولای متقیان به دست یکی از همین خوارج (ابن ملجم مرادی) گردید". برخی از عناوین نامه‌ها بدین شرح است: تقوا محکم‌ترین دستاویز، آغاز تربیت با قرآن و تاویل قرآن، دنیا پلی به سوی آخرت، توحید اصل اول اعتقاد، دعا کلید گنج سعادت، اقتصاد و میانه‌روی در کسب روزی، برتری سکوت در مواقع لزوم، زیان پرگویی، آثار هم‌نشینی، نشانه‌ی خردمندی، جوانی فرصتی بی‌نظیر، زیاده‌طلب نباش، آیین دوستی، رعایت حقوق خانواده، سنخیت اولین شرط دوستی، انواع ستم، و دعای خیر پدر.