سبد سفارش شما خالی است!

در این کتاب اندیشه‌ی زروانی (زمان لایتناهی) و بنیان‌های فلسفی و عرفانی آن در آیین زرتشتی بررسی شده است. در آغاز، ماخذ کتاب معرفی شده سپس خاستگاه تاریخی این اندیشه شناسایی و جنبه‌های مختلف آن بررسی گردیده است. در کتاب چنین خاطرنشان می‌شود: "... بنابر شواهد موجود، لااقل در اواخر دوران هخامنشی گروهی وجود داشت که منشا اصلین را دهر با زمان لایتناهی (زروان) می‌پنداشت. معلوم است که مکتب طرفداران زمان به تدریج رشد کرد و اینان با جذب نظر بعضی گروه‌های مخالف در درون مکتب خود (از جمله با وحدت بخشیدن به مکان و زمان، ضمن حفظ اصالت زمان) نظریه‌ی واحد و مقبولی پدید آوردند. به این ترتیب زروان یا زمان پاسخ مطلوب ذهن وحدت‌طلب ایرانیان شده و با آن مکتب بسیاری از مشکلات فکری ایشان برطرف گردید. زمانی که ایشان مبدا کل وجود انگاشتند زمان بیکران بود، دهر، جاودانگی، یا سرمدیتی که با قدمت خود مقدم بر کل موجودات می‌شود، در عین این که هرشی هرامری را دربرمی‌گیرد. در این مکتب، زمان حقیقت وجود گرفته شد، زمان بی‌کرانه حقیقت وجود لایتناهی و زمان کرانمند حقیقت موجودات محدود و فانی ـ و همو است که تقدیر وجود موجودات را تعیین می‌کند".