سبد سفارش شما خالی است!

پژوهش حاضر به بررسی میزان تاثیرگذاری و ارتباط متقابل مشروعیت و مشارکت سیاسی در دهه‌ی دوم انقلاب اسلامی، اختصاص یافته است. بر این اساس نگارنده از روش تفسیری ـ فرهنگی و نظریه‌ی "مک آیور" در کتاب "جامعه و حکومت"، بهره جسته است. به تصریح نگارنده: "مشروعیت سیاسی به معنای توجیه حق اعمال حاکمیت از طرف حکومت‌کنندگان از طرفی و پذیرفتن آن حاکمیت از طرف مردم و رضایت نسبت به آن تعریف شده است". وی در ادامه با اشاره به این مطالب که آن‌چه درمشارکت سیاسی مهم است، این است که مشارکت باید به صورت داوطلبانه و در چارچوب قانون و با هدف کسب قدرت سیاسی و با تاثیرگذاری بر آن انجام شود، می‌افزاید: "مشارکت‌های انجام شده در نظام جمهوری اسلامی ایران به ویژه در انتخابات مجلس شورای اسلامی دوره‌های پنجم و ششم و دو دوره‌ی شوراهای اسلامی شهر و روستا و هم‌چنین انتخابات ریاست جمهوری سال 76 و انتخابات خبرگان رهبری و هم‌چنین افزایش تعداد روزنامه‌ها و احزاب و گروه‌ها، بر اساس مشروعیت نظام در سطوح گوناگون بوده است".